Dyslexie & school, niet altijd een makkelijke combinatie.
Ik was ervan overtuigd dat dyslexie alleen maar nadelen had; in mijn schoolperiode werd ik daar ook in bevestigd. Nu is dat compleet anders en ervaar ik al 6 jaar dat dyslexie ook een cadeau kan zijn…
Op mijn 4e ging ik naar school
Al snel voelde ik me anders
Automatiseren ging moeilijk
Ik deed geen dingen voordat ik ze echt goed kon
“Ze is er hélemaal klaar mee.”
Onlangs sprak ik een moeder. Ze was onzeker. Wanhopig. Voelde zich machteloos. Ze wil het beste voor haar kind. Tegelijkertijd gaf ze aan haar kind niet te begrijpen. Het botst. Ze is zelf niet dyslectisch en weet gewoon niet goed hoe ze haar kind kan helpen. Graag zou ze haar meer zelfvertrouwen geven. Haar handvatten en tips geven hoe ze met haar dyslexie en situaties om kan gaan. “Maar ik kan het gewoon niet. Ik ben haar moeder. Sta te dichtbij. Er komen allemaal gevoelens en gedachten naar boven van vroeger. Ik wil niet dat ze hetzelfde doormaakt als ik heb doorgemaakt.”
LEF Dyslexie: hoe het allemaal begon…
In de zomer van 2017 liep ik vast op mijn werk, mijn manager zei: “Leoniek, je bent goed in wat je doet maar je houdt jezelf compleet voor de gek. Ga op reis, ga ontdekken waar je echt blij van wordt, waar jouw hart sneller van gaat kloppen, zoek het dichter bij jezelf.” In diezelfde periode was ik ook jarig en kreeg ik van mijn ouders het boek: “Dyslexie stoornis of intelligentie”. Een boek waar ik maar in bleef lezen. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Eindelijk begreep ik mezelf! Er stond zoveel informatie in over dyslexie waar ik nog nooit van gehoord had. “Dyslexie is dus meer dan alleen de uitdagingen met lezen, schrijven en spellen” zei ik tegen mijn ouders. “Wisten jullie dat?” vroeg ik. “Nee” zeiden ze. Ik wist direct al dat ik iets met deze kennis wilde doen alleen nog niet concreet wat en hoe dan. Ik ben andere dyslecten gaan benaderen en vragen of zij wisten dat dyslexie meer was dan alleen de uitdagingen met lezen, schrijven en spellen en weer werd er in koor gezegd: “NEE”!
Mijn droom voor alle dyslectici
Typisch vind ik het dat zodra je het woord dyslexie laat vallen, mensen meteen al voor je invullen dat je moeite hebt met lezen, schrijven en spellen. Dat je langzaam leest en niet zonder spelfouten kunt schrijven.
“We kijken het nog even aan…”
Het nieuwe schooljaar begint. Jouw kind heeft genoten van een heerlijke ontspannen vakantie. Geen school. Geen huiswerk. Rust! Spelen! Doen wat jouw kind leuk vindt. Zo zou je jouw kind het liefste altijd willen zien.
Tegen kinderen die ook dyslectisch zijn wil ik zeggen: GEWOON DOEN!
Lachend kwam ze mijn praktijk binnen na een lange rit vanuit Drenthe. Om persoonlijk kennis te maken kwam ze, samen met haar moeder, half februari voor de eerste coachsessie naar mijn praktijk in Altforst. De vervolgsessies waren online. Ze wilde heel graag het traject samen in mijn praktijk afronden.
Voor mij als ouder was het een klap in mijn gezicht toen ik hoorde dat mijn kind dyslexie heeft.
Daar sta je dan met je dyslexieverklaring…. In 5 VWO liep ik helemaal vast op school. Hoe hard ik ook werkte en hoeveel uren ik er ook instak, ik kreeg niet het gewenste resultaat. De onvoldoendes namen toe en ook mijn frustratie! Toen kwam er een dyslexieonderzoek. Dyslexie en of dat het dat was! Ik kreeg de testuitslagen en het verslag mee naar huis. Alsjeblieft en SUCCES ERMEE! Nou houdoe en bedankt…..Daar stond ik dan met mijn dyslexieverklaring. ‘En nu?’ Dacht ik.
De drie grote problemen die de meeste kinderen en volwassenen met dyslexie hinderen
Ben je zelf dyslectisch? Of heb je een kind met (vermoeden van) dyslexie? En zie je dat de dyslexie met meer gepaard gaat dan alleen de uitdagingen met lezen en schrijven? Of misschien heb je jouw trucjes gevonden en oplossingen bedacht maar blijf je toch voelen dat je anders bent en/of je dom voelen? In de afgelopen jaren heb ik heel veel kinderen en (jong) volwassenen succesvol mogen coachen op dit gebied en ik zag dat zij allemaal tegen 3 gemeenschappelijke problemen aanliepen.
Hoe is het fundament van jouw kind met (vermoeden van) dyslexie?
Vorige week stuitte ik op een hele mooie en interessante discussie op Facebook. Twee personen waren in gesprek over methoden van dyslexiebehandelingen. De ene vond het belangrijk dat er wetenschappelijke onderbouwing was en gaf aan dat de kans op succes bij alternatieve methodes vele malen kleiner is. De andere persoon is behandelaar van een ‘alternatieve methode’ en vindt wetenschappelijke onderbouwing ook belangrijk maar ook het breder kijken naar dyslexie.
#Dyslexie en #Werk!
Dyslexie op de werkvloer. Schaamte. Dom voelen. Wat denken ze van mij? Gevoelens en gedachten die ik zelf ook ervaren heb. Ik heb op mijn werk altijd aangegeven dat ik dyslexie heb. Het was meer om me in te dekken. Dan wisten ze dat ik schrijffouten kon maken en ik soms wat meer moeite had met het indelen van mijn tijd. Dit was uit pure onzekerheid. Bang om het niet goed te doen of eigenlijk niet goed te zijn. Want man, man, man wat trok ik me de meningen van anderen toch aan.