Dyslexie wat kun je eraan doen? Is een medicijn de oplossing?

Onlangs sprak ik op LinkedIn Nienke Konings over onze dyslexie. Beiden hoogopgeleide dames. Beiden ons onzeker gevoeld over onze capaciteiten. Nienke gaf aan: “mijn levensmissie is het vinden van een medicijn voor dyslexie, wetende dat het erfelijk is en ik hoop dat nieuwe generaties beter kunnen worden begeleid. In eerste instantie dacht ik: “een medicijn? Nee waarom? Zelf vind ik dat er geen medicijn hoeft te komen omdat dyslexie naast de uitdagingen met o.a. lezen en schrijven ook voor voordelen zorgt. Voor onze creativiteit. Voor ons denken in verbanden. En nog zoveel meer dingen.

 

Ik was het wel met haar eens dat het op school heel vervelend was om trager te lezen en de spellingsregels niet te kunnen onthouden. Ik voelde dat ik de intelligentie en capaciteiten in me had maar toch voelde ik me aan de andere kant anders en soms zelfs wel dom omdat het er niet uit kwam. Daarom ben ik mijn bedrijf begonnen omdat ik nog altijd zie dat kinderen dit ervaren. Ik geloof dat hulp op sociaal-emotioneel gebied helpt om jezelf te leren begrijpen en dan is dyslexie (of eigenlijk het op een andere manier kijken, denken en horen) heel fijn!

 

Maar toen legde Nienke uit waarom ze het woord ‘medicijn’ gebruikte: “Een medicijn voor dyslexie is voor mij een metafoor geworden om mensen met dyslexie en de mensen daarom heen goed te informeren en begeleiden.” Aha nu snap ik hem dacht ik. Ze vervolgde met: “Ik heb regelmatig met ouders gesproken die het idee hadden dat een kind met dyslexie gelijk minder kansen had. Als je jong begint met het correct begeleiden van kinderen met dyslexie is er al heel veel verbetering mogelijk.” Yes dit is precies wat ik ook altijd zeg, denk en ook zelf ondervind.

 

Daarna zei ze: “Dyslexie heeft mij vele kansen en inzichten gegeven en juist de moeite met spelling en grammatica heeft mij heel creatief om leren gaan met woorden en zinnen. Heus zou ik graag een keer een boek willen lezen en plezier hieraan beleven. Maar dyslexie heeft niks te maken met intelligentie en ik wil dat echt duidelijk maken aan iedereen die ik hierover spreek.” Wow nog meer herkenning. Behalve dat ik lezen altijd leuk gevonden heb en er altijd plezier aan beleefd heb. Iedere dyslect is anders en ook bij iedereen is de dyslexie anders. Dus wat voor de één werkt hoeft dat niet voor de ander te doen.

 

Ze sloot af met: “Jouw iniatief (een woord wat ik nooit heb kunnen schrijven) vind ik dan ook een hele mooie stap! (Je bent niet de schrijffouten die je maakt ;)) Tijdens mijn studie heb ik veel geschreven en onderzocht over dyslexie en heb ik heel veel geleerd van wat er in mijn hoofd speelt en waarom ik lees en leer zoals ik doe. Ik leerde toen mijn dyslexie echt kennen en ik begrijp elke dag beter hoe ik om kan gaan met de gift van deze diagnose.”

 

Conclusie: Beiden willen we geen echt medicijn. We willen dat toekomstige generaties (kinderen) beter begeleid worden in het leren omgaan met hun dyslexie. Dat ze leren wat dyslexie echt is. Dat ze leren hoe hun hersenen, ogen en oren werken. Dat ze de kenmerken van dyslexie leren. Dat ze weten wat hun kwaliteiten zijn. Dat ze hun onzekerheid en/of faalangst om mogen zetten in groei in zelfvertrouwen! Want met dyslexie kun je alles bereiken wat je wilt!