“VOOR ONS IS DEZE LOCKDOWN EEN CADEAU, WE HEBBEN EEN DOLGELUKKIG DYSLECTISCH KIND THUIS! MAAR HOE GAAT HET STRAKS ALS ALLES WEER ‘NORMAAL’ IS?”
Ik zit thuis aan de keukentafel en er malen veel gedachten door mijn hoofd. Vele ouders heb ik de afgelopen weken telefonisch en online gesproken. Dat ouders in deze periode op zoek zijn naar hulp bleek uit mijn webinars. De afgelopen weken heb ik de webinars: ‘Thuisonderwijs & dyslectisch? Van frustratie naar ontspanning’ en ‘Dyslexie anders bekeken: de 20 onderbelichte kenmerken’ gegeven. Bij beide een hoge (online) opkomst. Zowel ouders die weten dat hun kind dyslectisch is als ouders die het vermoeden van dyslexie bij hun kind hebben. Ze spraken hun zorgen uit. Worstelden met de situatie. Zorgen over hun kinderen. “Ik wist al dat het niet lekker liep op school en nu zie ik met mijn eigen ogen waar mijn dyslectische dochter precies op vastloopt. Nu begrijp en voel ik waar de frustratie van mijn kind vandaan komt.”
In de eerste weken heerste het gevoel van het hoofd boven water houden, zwemmen tegen de stroming in en roeien met de riemen die je hebt! Je ziet jouw kind zowel in de privé als in de school situatie. Letterlijk en figuurlijk zit je er veel dichter op. Ouders werden met hun neus op de feiten gedrukt.
Ik zag ouders die schrokken. Schrokken van de uitdagingen waar hun kind tegenaan loopt. Van het niet op woorden kunnen komen, het beeld perfect in het hoofd zien, en daardoor geen hulpvraag in google in kunnen typen. Tot het voorlezen van zo goed als alle lesstof omdat dat jouw kind veel tijd bespaart (maar jou veel tijd kost) én jouw kind hierdoor de opdrachten goed begrijpt.
Ik zag ouders die zich machteloos voelden en verdrietig waren. Ze wilden hun kind helpen maar wisten niet hoe. Omdat ze simpelweg zelf de kennis niet hadden (je bent geen leerkracht), omdat ze al tig keer iets uitgelegd hadden maar merkten dat hun kind de stof niet begreep en dit alleen maar zorgde voor frustratie tussen beiden. Of omdat hun kind geen hulp aan wilde nemen.
Aan de andere kant zag ik ouders die alles uit hun handen lieten vallen en alle tijd die ze hadden aan hun kind besteedden maar zich ondertussen afvroegen: “hoe moet dit straks weer op school als er niet alle aandacht voor mijn kind is?”
“Voor ons is deze lockdown een cadeau, we hebben een dol gelukkig kind thuis.” Deze uitspraak hoor en zie ik nu steeds vaker voorbijkomen. Ouders hebben samen met hun kind een weg gevonden.
Corona laat ons veel zien. Een harde les van moeder aarde om ons weer terug te brengen naar de basis. Te vertragen. Bewust te worden en rust te nemen. Volgens mij wil Corona ons ook laten zien dat de leerontwikkeling van kinderen niet het aller belangrijkste is. Leren zit in veel meer dan schoolse taken. Ik pleit voor meer aandacht voor de sociaal-emotionele ontwikkeling. Het is dan ook mijn missie dat dyslectici, met name kinderen, zichzelf leren begrijpen, hun kwaliteiten ontdekken, om te groeien in intrinsiek zelfvertrouwen.
Ik zie deze Corona periode als de druppel die vele emmers heeft laten overlopen én als de uitgelezen kans om de koe bij de horens te pakken. De druppel omdat alle spanning, frustratie en boosheid waar jouw kind bij schoolse taken tegenaan loopt er thuis uitkwamen. Logisch ook want voor veel kinderen is thuis de veilige haven. Ook vóór Corona waren deze gevoelens er en liet jouw kind ze zien: paniek in de ogen, opgetrokken schouders, onrust in het lichaam. Óf horen door uitspraken als: “ik kan het toch niet” of “ik ben dom” of “ik voel me anders” maar toen zag je niet specifiek waardoor dit kwam. De huidige periode is een kans omdat je nu precies ziet waar jouw kind tegenaan loopt en samen op zoek kunt naar oplossingen en trucjes die passen bij de manier van leren en informatieverwerking van jouw kind.
Maar hoe houd je dit vast? Wat gebeurt er als jouw kind straks weer volledig naar school gaat? Wat je wilt vasthouden is de ontspanning. De rust. De concentratie. De gezelligheid. De oplossingsgerichtheid. De positiviteit door het halen van betere resultaten. Je wilt niet dat jouw kind het gebruik maken van bijvoorbeeld de voorleesfunctie weer los gaat laten uit schaamte. Schaamte om als ‘anders’ gezien te worden. Ook hoop je dat jouw kind de aandacht krijgt die het nodig heeft. Aan de andere kant weet je ook dat die kans klein zal zijn. De tijd is er vaak simpelweg niet met een overvolle klas (alle respect voor leerkrachten).
De Corona periode is een kans omdat je nu precies ziet waar jouw kind tegenaan loopt en je daar gericht hulp bij kunt zoeken. Mijn boodschap: investeer nu in coaching voor jouw kind om als alles straks weer ‘normaal’ is vanuit zelfkennis, en met leervaardigheden, vol zelfvertrouwen door het leven te kunnen gaan! Een investering voor een stevige basis! Een basis voor de korte én de lange termijn!
Hoe zou het voor je zijn als jouw kind zichzelf nog beter leert kennen? Weet wat het precies nodig heeft. Welke begeleiding wel fijn is en welke niet. Welke hulpmiddelen fijn zijn en welke niet? Dat het op school weet HOE het om hulp kan vragen ÉN aan kan geven waar het juist goed in is. Waar zijn/haar kwaliteiten liggen en welke eigenschappen jouw kind heeft. Hoe zou het zijn als jouw kind de Corona periode uitzwaait vol zelfvertrouwen en rijk is aan zelfkennis en leervaardigheden?
CHAO CHAO CORONA, HALLO ZELFVERTROUWEN!